ไพ่กับการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์

สวัสดีค่ะ

เมื่ออาทิตย์ก่อนไปค่ายมา ที่โรงเรียนเรียกกันย่อ ๆ ว่า "ค่ายผู้นำ" หรือ TULC (เพิ่งรู้เจ้าตัวย่อนี่จากบอมบ์) เป็นค่ายที่ สำหรับเด็กม.4 จะออกแนวต้องบังคับขู่เข็ญถึงจะไป



ขาไป ทั้งคันรถพูดได้เลยว่าเราไม่มีเพื่อนเลยสักคน ส่วนคนรู้จักมีอยู่ 2-3 คน เห็นหน้าหนุงหนิงที่เคยแต่เจอ ไม่เคยคุย ว่าอยู่รถคันเดียวกันก็ดีใจจนแทบลมจับแล้ว



ตอนเด็ก ๆ เราเป็นคนชอบเข้ากับคน ชอบทำความรู้จักกับคน แต่พอโตขึ้นๆ เหมือนเราจะสามารถสร้างกำแพงหนา ๆ ให้ตัวเองอยู่ในโลกส่วนตัวได้ ถ้าไม่ใช่ว่าจำเป็นจำต้องปะหน้ากันไปอีกนานจริง ๆ เราไม่เคยชวนใครคุยก่อนทั้งสิ้น



งานนี้เราจึงเตรียมหนังสือไปเล่มหนา ๆ เล่มนึง กับการบ้านพีชคณิตบูลีน กะว่านั่งรถไปกลับ 4 ชั่วโมง จะได้มีอะไรทำ ถ้าไม่กลัวไอป๊อดหายก็คงหยิบติดมือมาบนรถด้วยล่ะ



แต่ว่ากิจกรรมที่ผู้คนบนรถนี้ทำอย่างแรกคือ ถามชื่อเสียงของคนที่นั่งใกล้ๆ โดยเฉพาะเจ้าหนุงหนิงข้างตัวเรานี่แหละ ถามจนได้เกือบครึ่งคันได้มั้ง เราก็ได้แต่นั่งมอง ...คนที่นั่งข้างหลังเราเขารู้จักเรามาก่อนด้วยล่ะ (หันไปบอกหนิงที่นั่งอึ้งว่า "คนมันดัง ^ ^/~)



เรานั่งทำกิจกรรมตามพี่แหวนประธานนักเรียนที่เป็นผู้นันทนาการ และผู้นัดแนะกำหนดการที่ค่าย จนกระทั่งพี่แหวนหมดมุก ปล่อยพวกเราพักผ่อน



แล้วพี่กิ๊ฟก็ชวนเล่นคิลเลอร์ ตอนแรกเราก็นั่งดู ดูได้ตาเดียวเอง...

ประชาชีขอเล่นคิลเล่อร์เพิ่มขึ้น...จาก 5 คนเป็น 10 คน

เล่นไปก็ฮาไป ตำรวจจับโจร โจรฆ่าพีเพิล พีเพิลฆ่ากันเองมั่วไปหมด



เล่นกันจนถึงรีสอร์ท ถึงได้สลายวง



แต่ขากลับมา หลังจากนั่งเล่นคิลเล่อร์ (มีคนเล่น 14 คน) เล่นสลาฟ ต่อเพลงมาจนเหนื่อยหอบ แวะซื้อของฝากเสร็จกลับขึ้นมา



อิกลุ่มนี้นั่งจับกลุ่มเม้าท์กระจาย จากเพชรบุรีถึงกรุงเทพฯแล้วยังนัดจะไปต่อกันที่โรงอาหาร ^ ^



บนรถคนนั้น เรารับประกันว่ามีคนที่มีบุคลิก(ภายนอก)เงียบ ๆ อย่างเราไม่ต่ำกว่าหนึ่งในสี่ แต่ดูทว่า"ไพ่"ทำให้ทุกคนเปิดตัวเองมากขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะตัวค่ายที่ทำให้พวกเราสนิทสนมกันมากขึ้นด้วย



ทั้งนี้ทั้งนั้น การเล่นไพ่ต้องไม่พนันนะจ๊ะ



Hikaru