ไม่ว่านานเพียงใดรักแท้ก็ยังคงเป็นรักแท้

ขึ้นชื่อหัวข้อก็น้ำเน่าเสียแล้ว สำหรับคนที่รู้ก็คงจะอนุมานได้ว่าได้รับอิทธิพลมาจากละครชุดสุภาพบุรุษจุฑาเทพที่ลาจอไปมาสองเดือนแล้ว (คือฮิคารุล้าหลังน่ะค่ะ)

(ขัดจังหวะ: จะเริ่มมีสมาธิเขียนรายงานก็ง่วงเสียแล้ว เป็นอย่างนี้ทุกวันเลย)

ก่อนจะเข้าเรื่องที่เกี่ยวกับหัวข้อ ฮิคารุขอระบายอะไรนิดหนึ่งแล้วกันนะคะ

อย่างแรกเลยคือตอนนี้ท่ากดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์เริ่มเหมือนเพื่อนเรียนที่สนิทกันของฮิคารุมากเข้าไปทุกทีแล้วนะ พิมพ์เร็ว ๆ ทีไรนึกถึงเวลาเพื่อนคนนี้เขียนโปรแกรมทุกทีเลย

อย่างที่สอง ฮิคารุรู้สึกว่าตัวเองขี้เกียจทำงาน และเอาแต่อารมณ์มากขึ้นกว่าสมัยเด็กมากเลย นี่นะนั่งเขียนรายงานส่งโปรเฟสเซอร์มาเป็นอาทิตย์แล้ว วันหนึ่ง ๆ มีสมาธิทำได้ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเลย แล้วเมื่อไหร่งานจะเสร็จกันนะ ไม่ได้การล่ะ

อย่างที่สาม ที่เข้ามาเขียนวันนี้ก็เพื่ออัพเดท ปีละหน อีกเช่นเคยนั่นล่ะ

อย่างที่สี่...อย่างสุดท้ายแล้วกระมัง...ยัง...ฮิคารุรู้สึกว่าตัวเองถูกแช่แข็งอยู่ที่อายุ 18 ปี จากนั้นมาไม่รู้สึกโตขึ้นแม้แต่น้อย และแน่นอน สามัญสำนึกก็ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นด้วย แหะ ๆ ^^"

อย่างสุดท้ายละ ฮิคารรู้สึกอยากจะเขียนบทวิเคราะห์ละครชุดสุภาพบุรุษจุฑาเทพจัง เอาแบบละเอียดยิบตีความทุกวินาที ทุกฉาก ทุกเพลง ทุกบท เบื้องหน้าเบื้องหลัง การคัดนักแสดง การกำกับ เช่น ทำไมลุงนกฉัตรชัย (โอ ท่านชายพจน์ของฮิคารุ) ถึงยุให้เจมส์จูบจริงเบลล่า เอาช็อตสั้น ๆ มายั่วคนดูแต่กลับไม่มีในละครจริง เป็นต้น (พูดอย่างกับตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญเลยล่ะนั่น)

อา เข้าเรื่องได้แล้ว ตั้งแต่ป. 5 เป็นต้นมา ฮิคารุเป็นคนที่มีความรักตลอดเวลาค่ะ จะรักจริงจังหรือรักปั๊ปปี้เลิฟ ฮิคารุก็จะต้องจิ้นตลอดเวลาค่ะ ชอบอ่านนิยายน้ำเน่าแบบยิ่งกว่าคลองแสนแสบสมัยยี่สิบปีที่แล้ว (ชะงักเล็กน้อย เมื่อครู่พิมพ์คำว่าสิบแล้วต้องแก้เป็นยี่สิบ นี่ฉันแก่ขึ้นขนาดนั้นแล้วเทียว) ครั้งนี้มีเรื่องความลับคับอก อยากระบาย ก็ตลกดีนะคะ เขาว่า ถ้าฟังเพลงอะไรก็อินไปหมด แสดงว่ากำลังมีความรัก ตอนนี้ฮิคารุฟังเพลงอะไร ก็รู้สึกอินไปหมดจริง ๆ ค่ะ ว่าเนื้อเพลงเข้ากับความรู้สึกเราทุกอย่าง จึงไม่แน่ใจว่า ตัวเองเพ้อเจ้อ หรือมีความรักกันแน่ วันนี้จึงจะสาธยายเพลงหลักของละครคุณชาย ว่าเข้ากับความรู้สึกตัวเองอย่างไร

เวลาที่ล่วงเลยนั้นทำให้คนเปลี่ยนไป - จริงค่ะ ทั้งฮิคารุและคนคนนั้น เปลี่ยนไป ฮิคารุเหลวไหลขึ้น แต่เขากลับเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
สิ่งหนึ่งในใจยังไงก็ไม่เปลี่ยน ก็คือความรักที่มีต่อเธอ - ตามนั้นค่ะ เจ็ดปีแล้วนะคะเนี่ย :)
จะมั่นคงอย่างนี้เหนือกาลเวลา มากยิ่งกว่าอะไร - ฮิคารุมั่นใจค่ะ ว่าจะรักเขาเหมือนเดิม ก็เจ็ดปีที่ผ่านมามีแต่รักเท่าเดิมหรือเพิ่มขึ้นนี่คะ

พิมพ์ได้ถึงจุดนี้ คิดว่าพอดีกว่าค่ะ ฮิคารุชักจะเพ้อเจ้อใหญ่แล้ว ช่วงนี้น้อยใจคุณพ่อค่ะ...เกี่ยวยังไงนั่น
เลยว่าจะไปเล่นเปียโนเพลงนี้ฉบับคุณชายรณพีร์แล้วจะรีบขึ้นนอน เมื่อคืนมัวแต่ร้องไห้ประชดคุณพ่อเลยนอนไม่พอ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกค่ะ ฮิคารุเป็นเด็กใจน้อย เอ๊ย เป็นคนขี้ใจน้อย พึ่งอ่านเจอในสมุดพกคุณครูเขียนไว้ตั้งแต่อยู่อนุบาลเลยค่ะ

ครั้งนี้เขียน - พิมพ์ยาวนะเนี่ย หวังว่าทุกคนคงไม่เบื่อเสียก่อนนะคะ

ฮิคารุ